Bij afwezigheid van gasten vind je er tijdschriften, achtergelaten krabbels, afstandsbedieningen, stapels boeken en literaire snabbels; Met bezoek is er vaak sprake van een geënsceneerde presentatie waarbij het alledaagse even voor de goede smaak plaatst moet maken. Zo komen dan het duurste, veelal dikste kunstboek en andere literaire pronkstukken boven tafel, ligt het fotoalbum er ter inzage, verwelkomt een boeket bloemen zijn gasten en zijn er de versnapering die het plaatje van de goede smaak compleet maken. De wereld van de salontafel, de poppenkast van iedere woning.
Lang had de salontafel met een aparte kamer een gereserveerde plek in het huis. Denk maar aan de Voorkamer, Mooie kamer of Zondagskamer die uitsluitend op zondag of bij visite van het slot ging. Het salon was dan ook vaak de kamer van de schone schijn met weelderig geornamenteerde servieskasten gevuld met het duurste kristal, portretten aan de muur en een salontafel die, te midden pompeuze fauteuils, het brandpunt van de kamer bepaalde. Hier dronken heren wijn onder het genot van een sigaar, de dames thee met lekkernij. Maar exclusief gedrag verloor aan belang. Zo ook het salon dat met stille trom uit de huizen verdween. De salontafel daarentegen, die is gebleven!
Met het verdwijnen van het salon verdween ook het beschermend omhulsel en dus etikette rondom de salontafel. Weg exclusiviteit en welkom aan het alledaagse waarbij het eten van een kom muesli op zondagochtend, mijn god, net zo goed moet kunnen als het ontvangen van gasten voor een diner. Alles moet mogelijk zijn en tot dit "Alles" verhoudt de salontafel zich dan als "niets". Gevolg is dat de salontafel, net als het beeld op de rotonde, aan zijn periferie ten onder gaat. Hoe kan een salontafel het hoofd boven water houden te midden dit overvol programma? Want laat het duidelijk zijn, "alles" is niet met één meubelstuk te programmeren. Daarom is de enige vraag van belang: "Wat is Niets?"
Madame Vermeersch
"Less is more" lijkt, in een periode waar bijna uitsluitend overdadig ontwerp hoog tij viert, een taboe, maar kan wel eens de uitkomst zijn voor de spagaat waarin de salontafel verkeert. Met andere woorden, vormgeven dat zich tot een relatief minimum beperkt. Met Madame Vermeersch werd gezocht naar dit "zichtbare niets" en zijn perfecte vorm.
Het resultaat is een salontafel die met een paar krachtig elegante lijnen het
Lang had de salontafel met een aparte kamer een gereserveerde plek in het huis. Denk maar aan de Voorkamer, Mooie kamer of Zondagskamer die uitsluitend op zondag of bij visite van het slot ging. Het salon was dan ook vaak de kamer van de schone schijn met weelderig geornamenteerde servieskasten gevuld met het duurste kristal, portretten aan de muur en een salontafel die, te midden pompeuze fauteuils, het brandpunt van de kamer bepaalde. Hier dronken heren wijn onder het genot van een sigaar, de dames thee met lekkernij. Maar exclusief gedrag verloor aan belang. Zo ook het salon dat met stille trom uit de huizen verdween. De salontafel daarentegen, die is gebleven!
Met het verdwijnen van het salon verdween ook het beschermend omhulsel en dus etikette rondom de salontafel. Weg exclusiviteit en welkom aan het alledaagse waarbij het eten van een kom muesli op zondagochtend, mijn god, net zo goed moet kunnen als het ontvangen van gasten voor een diner. Alles moet mogelijk zijn en tot dit "Alles" verhoudt de salontafel zich dan als "niets". Gevolg is dat de salontafel, net als het beeld op de rotonde, aan zijn periferie ten onder gaat. Hoe kan een salontafel het hoofd boven water houden te midden dit overvol programma? Want laat het duidelijk zijn, "alles" is niet met één meubelstuk te programmeren. Daarom is de enige vraag van belang: "Wat is Niets?"
Madame Vermeersch
"Less is more" lijkt, in een periode waar bijna uitsluitend overdadig ontwerp hoog tij viert, een taboe, maar kan wel eens de uitkomst zijn voor de spagaat waarin de salontafel verkeert. Met andere woorden, vormgeven dat zich tot een relatief minimum beperkt. Met Madame Vermeersch werd gezocht naar dit "zichtbare niets" en zijn perfecte vorm.
Het resultaat is een salontafel die met een paar krachtig elegante lijnen het
De salontafel is een overleving van het verdwenen Salon als afzonderlijke ruimte, maar daardoor ook een tafel die ontdaan van zijn omgeving nog steeds zoekend is naar een nieuwe gedaante. Madame Vermeersch is een salontafel die met een minimum aan ontwerp en gebruikt materiaal een maximaal programma wil en zal regisseren.
"alles" in goede banen wil leiden. Met twee gematerialiseerde lijnen blinkt Madame Vermeersch uit in een zuivere en eenvoudige materialisatie, waartoe ook de ingezette technieken en handelingen tot het minimum werden beperkt. De zetlijnen van beide platen, die samen het tafelblad vormen, zijn soms constructief dan weer ruimte-
hoekje kon beheersen. Dit geheel wordt op zijn beurtgedragen door een massief essenhout onderstel, dat in vorm, doorsnede en hoeveelheid hout tot een beeldend minimum werd teruggebracht. Madame Vermeersch gaat over concentratie waarbij kwaliteit boven kwantiteit en eenvoud boven meertaligheid staat.
makend. Deze werden geproduceerd en pas later in elkaar geschoven zodat men de afwerking tot in het kleinste